شرکت Parallel Systems، شرکتی که توسط سه مهندس سابق اسپیس ایکس برای ساخت وسایل نقلیه ریلی برقی با باتری خودمختار تأسیس شده بود، ماه ژانویه با افزایش ۴۹٫۵۵ میلیون دلاری سری A از حالت مخفی کاری خارج شد. ساخت قطار خودران الکتریکی هدف اصلی این مجموعه است.
این شرکت که تا به امروز ۵۳٫۱۵ میلیون دلار از جمله سرمایه اولیه ۳٫۶ میلیون دلاری را جمع آوری کرده، در حال کار برای ایجاد یک شبکه حمل و نقل کارآمدتر و کربن زدایی شده است که در بالای زیرساخت های راه آهن موجود جریان دارد.
به گفته مت سول، یکی از بنیانگذاران و مدیرعامل، این سرمایه برای ساخت نسل دوم وسیله نقلیه پارالل سیستم (Parallel Systems) و راه اندازی یک برنامه آزمایشی پیشرفته استفاده می شود که به استارتاپ کمک می کند تا چگونگی ادغام وسایل نقلیه خود را در عملیات دنیای واقعی بیابد.
پارالل سیستم همچنین قصد دارد از سرمایه گذاری جدید برای استخدام حدود ۶۰ مهندس که اکثر آنها با نرم افزار سر و کار دارند، استفاده کند.
هدف معماری وسایل نقلیه ریلی این استارت آپ، حل چند مشکل است: انتشار کربن در حمل و نقل، محدودیت های زنجیره تامین حمل و نقل و محدودیت های حمل و نقل ریلی. در ایالات متحده، شبکه ریلی ۲۸ درصد از کل جابجایی بار را تشکیل می دهد، اما بیشتر آن فعالیت های جابجایی فله است. قطارهای بزرگی که منابع اولیه مانند زغال سنگ و الوار را جابجا می کنند.
بخش کوچکتری از جابجایی حملونقل ریلی به عنوان فعالیت میانوجهی نامیده میشود که اساساً شامل جابجایی ظروف فولادی بین طیفی از روشهای مختلف حملونقل مانند قایقها و کامیونها است.
سول گفت: “راه آهن فرصتهای زیادی برای رشد دارد و ما روی این موضوع تمرکز میکنیم، زیرا فکر میکنیم رقابت و تمایل به نوآوری در اینجاست.”
معماری وسایل نقلیه در انتظار ثبت اختراع پارالل سیستم، شامل واگنهای ریلی با نیروی جداگانه است که میتوانند کانتینرهای استاندارد حمل و نقل را به صورت یک بار یا دو پشته بارگیری و حمل کنند. آنها می توانند به هم بپیوندند تا “جوخه” تشکیل دهند یا در حین مسیر به چندین مقصد تقسیم شوند، به این معنی که برای مقرون به صرفه کردن خدمات، نیازی به نگهداری حجم زیادی از محموله ندارند. اگرچه سول می گوید که در واقع می توانند وزن بسیار بیشتری نسبت به کامیون ها حمل کنند، که اکثر حمل و نقل بار را در ایالات متحده انجام می دهد.
سول می گوید: “برای اینکه اقتصاد واحد قطارهای باری قابل رقابت با کامیون ها باشد، به قطارهای بسیار طولانی نیاز دارید و هزینه آن لوکوموتیو و خدمه را نسبت به یک قطار واقعا طولانی مستهلک می کنید. زمانی به مشکل می خورید که می خواهید آن قطار بزرگ را پارک کنید و پاسخ آن مکانهای زیادی نیست.»
اتکا به قطارهای طولانی برای حمل و نقل کالا به این معنی است که انجام معاملات با حجم بالا که تمام شگفتی های تجارت الکترونیک ما را برطرف می کند دشوارتر است. زیرا این قطارها همیشه نمی توانند به جوامع شهری یا بنادر دسترسی داشته باشند. سول گفت که آنها به ترمینال های بزرگ و مخصوص ساخته شده نیاز دارند تا اندازه فیزیکی خود را تطبیق دهند. ساخت قطار خودران الکتریکی این مشکل را حل می کند.
سول ادامه می دهد:” اقتصاد واحد ما به یک قطار خیلی بزرگ وابسته نیست. ما میتوانیم در جوخههای کوچکتر حرکت کنیم و بهجای اینکه تمام روز را برای عملیات تخلیه و بارگیری بمانیم، ظرف یک یا دو ساعت داخل و خارج میشویم و فضایی را برای ورود جوخههای دیگر باقی میگذاریم. این کارآمدتر است و مواردی مانند خدمات رسانی به بنادر و ایجاد سیستمهای شاتل بندر داخلی را امکان پذیر می کند. بنابراین می توانید کانتینرها را از یک بندر دریایی به یک بندر داخلی منتقل کنید، که اغلب مکان بهتری برای تردد کامیون ها است و به فعالیت های انبارداری نزدیک تر است.”
هنگامی که صحبت از استقلال به میان می آید، Parallel شبکه بسته راه آهن را به دلیل دسترسی محدود به مسیر و کنترل متمرکز ترافیک به عنوان حوزه طراحی عملیاتی ایده آل برای تجاری سازی ایمن و اولیه فناوری خودمختار می بیند. با این حال، توجه به این نکته مهم است که اگرچه چشمانداز بلندمدت Parallel امیدوارکننده به نظر میرسد، این شرکت هنوز در شبکههای ملی آزمایش نکرده است. آنها نمونه اولیه خود را روی یک ریل کوچک در لسآنجلس آزمایش میکند که از شبکههای ملی جداست.
راهآهن در ایالات متحده به طور خصوصی متعلق به اپراتورهای مالک است، که آزمایش خودروهای خود و سیستمهای مستقلی که وسایل نقلیه را در مقیاس بزرگ اجرا میکنند را دشوار میکند. پارالل سیستم، شرکتهای ریلی خصوصی را به عنوان مشتریان خود هدف قرار میدهد، به این امید که ابزارهای خود را برای آنها بفروشد یا اجاره دهد تا خدمات را به صورت روزانه انجام دهند و در عین حال نقش حمایتی را در زمینه ارائه و یکپارچهسازی فناوری ارائه دهند. تا زمانی که استارتآپ یک شریک قدیمی راهآهن را پیدا نکند، نمیتواند ببیند که آیا فناوری آن میتواند عملیاتهای دنیای واقعی را انجام دهد یا خیر.
سول میگوید که این شرکت چند سالی از توسعه فناوریهایی که میتواند وارد بازار شود فاصله دارد، اما این فرصت را دارد که این بخش از بازار را در اختیار داشته باشد. به خصوص که حملکنندگان در سراسر جهان نه تنها خواهان حمل سریعتر، بلکه حمل و نقل تمیزتر نیز هستند.
فناوری جوخه این شرکت دارای واگنهای ریلی خودکششی است که به یکدیگر فشار میآورند تا بار را توزیع کنند، که طبق پیشبینی شرکت، خودروهای موازی تنها ۲۵ درصد انرژی را در مقایسه با یک کامیون نیمهکامیون مصرف میکنند.
به گفته سول: “دلیل اساسی ما برای ساخت قطار خودران الکتریکی، تسریع در کربن زدایی بار است. اما مشکلی که می بینیم این است که مقیاس عملیات ریلی محدود به بازاری است که می تواند به آن خدمت کند. بنابراین ما سعی میکنیم از این بهرهوری انرژی استقبال کنیم، اما همزمان موانع عملیاتی و اقتصادی آن را بشکنیم. به هر حال، ما پیشرانه خود را الکتریکی می کنیم، که مزایای کربن زدایی را بیشتر تسریع می کند، زیرا شبکه ما خود تمیز نیست.
بنابراین وقتی به یک کامیون دیزلی نگاه میکنید، در مقایسه با آنچه که ما میسازیم و به میانگین و محتوای دیاکسید کربن در دنیای واقعی شبکه ایالات متحده نگاه میکنید، برای جابجایی یک واحد بار با تکنولوژی ما در مقابل کامیون دیزلی امروزی، ۹۰٪ دیاکسید کربن کمتری در هر مایل خواهیم داشت.