بسیاری از مناطق ساحلی در سرتاسر جهان، خانه علفزارهای سرسبز هستند. همه اینها به لطف علف دریایی است. به عنوان تنها گیاهان گلدار که در محیط های دریایی رشد می کنند، این علفزارها جادویی هستند.
یک کیلومتر مربع از علف های دریایی تقریباً دو برابر جنگل های زمینی کربن ذخیره می کند. آنها این کار را ۳۵ برابر سریعتر انجام می دهد. این امر باعث می شود که علف های دریایی به یکی از کارآمدترین ته نشین کننده های جهانی دی اکسید کربن روی زمین تبدیل شوند.
یک مطالعه جدید نشان داده که این تنها چیز قابل توجه در مورد آنها نیست. اکوسیستمهای علفدریایی که در زیر امواج غوطهور شدهاند، ذخایر عظیمی از شکر را در خود جای دادهاند که قبلاً از وجود آنها نمیدانستیم. چیزی حدود ۳۲ میلیارد قوطی از مواد شیرین کوکاکولا که در بستر دریا پنهان شدهاند.
به طور طبیعی، این پیامدهای عمده ای برای کاهش تغییرات آب و هوایی و ذخیره کربن دارد.
علف دریایی ارزشمند
دانشمندان مؤسسه میکروبیولوژی دریایی ماکس پلانک در آلمان، گزارش دادند که علفهای دریایی مقادیر عظیمی از قند را در خاک خود آزاد میکنند که به ریزوسفر (ریشهگاه) نیز معروف است. در زیر علف های دریایی، غلظت قند به طور غیرمنتظره ای حداقل ۸۰ برابر بیشتر از اندازه گیری قبلی در محیط های دریایی بود.
مانوئل لیبک، رئیس گروه تحقیقاتی ماکس پلانک، در یک بیانیه مطبوعاتی توضیح می دهد: “برای درک این موضوع: ما تخمین می زنیم که در سرتاسر جهان بین ۰٫۶ تا ۱٫۳ میلیون تن شکر، عمدتاً به شکل ساکارز، در ریزوسفر علف های دریایی وجود دارد. این تقریباً با مقدار شکر موجود در ۳۲ میلیارد قوطی کوکا قابل مقایسه است!”
این موضوع به این دلیل است که علف های دریایی در طول فتوسنتز قند تولید می کنند. بیشتر قند تولید شده توسط این گیاهان برای متابولیسم و رشد آنها در شرایط نور متوسط استفاده می شود. با این حال، در شرایط نوری بالا، مانند ظهر یا در طول تابستان، گیاهان بیش از آنچه می توانند ذخیره یا استفاده کنند، قند تولید می کنند و ساکارز اضافی سپس به ریزوسفر آزاد می شود.
ممکن است تعجب کنید که چرا ساکارز به جای مصرف شدن توسط میلیاردها میلیون میکروارگانیسم موجود در ریزوسفر، در بستر دریا ذخیره می شود. از این گذشته، میکروب ها شکر را دوست دارند زیرا هضم آسان و پر انرژی است. محققان پشت این مطالعه نیز در مورد این سوال متحیر بودند.
محققان ابن مطالعه اعلام کردند: “ما زمان زیادی را صرف تلاش برای کشف این موضوع کردیم. آنچه ما متوجه شدیم این است که علفهای دریایی، مانند بسیاری از گیاهان دیگر، ترکیبات فنلی را در رسوبات خود آزاد میکنند.
اگر نمی دانید، قهوه و میوه ها سرشار از فنولیک هستند که ضد میکروبی هستند و متابولیسم اکثر میکروارگانیسم ها را مهار می کنند. در آزمایشهای خود، فنولهای جدا شده از علفهای دریایی را به میکروارگانیسمهای موجود در ریزوسفر علفدریایی اضافه کردیم و در واقع، ساکارز بسیار کمتری در مقایسه با زمانی که هیچ فنلی وجود نداشت، مصرف شد.”
در خطر انقراض
این مطالعه بر اهمیت بینظیر علفزارهای دریایی تاکید میکند: حتی اگر آنها نیروگاههای ذخیرهسازی کربن هستند که میتوانند به مشکلات اقلیمی ما کمک کنند، آنها همچنین برخی از در معرض خطرترین زیستگاههای روی زمین هستند.
مانوئل لیبک توضیح می دهد: “تحقیقات ما به وضوح نشان میدهد که با نگاه کردن به این که چقدر کربن آبی (یعنی کربن جذب شده توسط اقیانوسها و اکوسیستمهای ساحلی جهان) از بین میرود، می توان گفت: نه تنها خود علف دریایی، بلکه مقادیر زیادی ساکارز در زیر علف های دریایی زنده است که منجر به از دست رفتن کربن ذخیره شده می شود.
محاسبات ما نشان می دهد که اگر ساکارز موجود در ریزوسفر علف های دریایی توسط میکروب ها تجزیه شود، حداقل ۱۵۴ میلیون تن دی اکسید کربن در اتمسفر در سراسر جهان آزاد می شود. این تقریباً معادل میزان دی اکسید کربنی است که از ۳۳۰۰۰۰ خودرو در یک سال ساطع می شود.”
علفهای دریایی بدون دستکاری میتوانند کربن را برای هزاران سال ذخیره کنند، در حالی که جنگلهای بارانی این کار را برای دههها ذخیره میکنند. با این حال، از آنجایی که صنعت فناوری برای سرمایه گذاری بر روی تغییرات آب و هوایی و مهندسی راه حل های مکش کربن از جو رقابت می کند، علف های دریایی با سرعت هشدار دهنده ای ناپدید می شوند و سالانه تا هفت درصد در مناطق خاصی تلفات می دهند. به طرز غم انگیزی، ممکن است یک سوم از علف های دریایی جهان از بین رفته باشد.
محققان این مطالعه می گویند: “ما در مورد علف های دریایی به اندازه زیستگاه های خشکی نمی دانیم. مطالعه ما به درک ما از یکی از حیاتی ترین زیستگاه های ساحلی در سیاره ما کمک می کند و نشان می دهد که حفظ این اکوسیستم های کربن آبی چقدر مهم است.”