تیمی از محققان دانشگاه کمبریج وجود گونهای از باکتری پلاستیک خوار را در ۲۹ دریاچه اروپایی کشف کردهاند. در حالی که باکتری ها به خوبی در مواد آلی مانند قسمت های افتاده گیاه و حیوانات مرده رشد می کنند. با کمال تعجب، میکروبهای تغذیهکننده پلاستیک که توسط محققان در بقایای کیسههای پلاستیکی پرتاب شده در آبها کشفشده، بهتر و سریعتر رشد میکنند.
آلودگی پلاستیک افزایش یافته است. به طوری که در حال حاضر پلاستیک بیشتری در اقیانوس ها نسبت به ماهی داریم. بر اساس یک تخمین، سالانه بیش از یک میلیون حیوان آبزی تنها به دلیل زبالههای پلاستیکی شناور در آبراههای ما میمیرند و آلودگی فقط به اقیانوسها محدود نمیشود. یک مطالعه نشان می دهد که زباله های پلاستیکی به شدت بر کیفیت آب در دریاچه های آب شیرین که منبع قابل توجهی از آب آشامیدنی ما هستند، تأثیر می گذارد.
از این دریاچههای آلوده، میکروپلاستیکهای سمی به آب و غذایی که ما مینوشیم راه پیدا میکنند. بشریت نیاز مبرمی به راه حلی دارد که بتواند به ما کمک کند تا از شر آلودگی های پلاستیکی خلاص شویم. در این دوران چالش برانگیز، کشف باکتری های پلاستیک خوار مانند چراغ امید به نظر می رسد.
محققان کمبریج ادعا می کنند که این باکتری ها این قدرت را دارند که به طور طبیعی آلودگی پلاستیکی را از بدنه های آبی حذف کنند. تنها کاری که باید انجام دهیم این است که آنها را با محیط های آبی پر از پلاستیک آشنا کنیم.
باکتری پلاستیک خوار
سطوح بالای آلودگی پلاستیکی در رودخانهها، دریاچهها و اقیانوسها احتمالاً تغییر شدیدی در عادات غذایی برخی از میکروبها ایجاد میکند. محققان بر این باورند که شاید شکستن پلاستیک برای غذا برای باکتری ها راحت تر از بلعیدن سایر مواد آلی پیچیده در دریاچه ها باشد. به همین دلیل است که این باکتری ها در هنگام تغذیه از زباله های پلاستیکی رشد سریع تری نسبت به زباله های طبیعی معمولی نشان می دهند.
در طول مطالعه خود، محققان همچنین متوجه شدند که حتی زمانی که باکتریها گزینه خوردن مواد طبیعی در دسترس (مانند برگهای گیاهان) در دریاچهها را دارند، آنها خوردن ترکیبات کربنی حاصل از تجزیه زبالههای پلاستیکی را ترجیح میدهند. جالب توجه است که افزایش چهار درصدی سطح کربن دریاچه (ناشی از مقادیر زیاد زباله های پلاستیکی) منجر به افزایش ۲۰۰ درصدی جمعیت باکتری ها شد. علاوه بر این، باکتری هایی که به طور منظم پلاستیک مصرف می کردند، به اندازه کافی قدرتمند شدند تا انواع دیگر مواد آلی پیچیده را تجزیه کنند.
دکتر اندرو تاننتزاپ، محقق دانشگاه کمبریج، در توضیح بیشتر این تغییرات، نوشت: “گویا آلودگی پلاستیکی، اشتهای باکتری ها را افزایش می دهد. باکتریها از پلاستیک به عنوان غذا استفاده میکنند. زیرا به راحتی تجزیه میشوند و سپس میتوانند برخی از مواد غذایی سختتر (مواد آلی طبیعی موجود در دریاچه) را تجزیه کنند.”
محققان مشاهده کردند که تغییرات در عادات غذایی در دریاچههایی با گونههای باکتریایی بیشتر، بالاتر بود. بنابراین تجزیه زبالههای پلاستیکی در دریاچهها با تنوع بیشتر گونههای باکتریایی سریعتر و بهتر است. این نشان میدهد که آلودگی پلاستیکی کل شبکه غذایی دریاچهها را تحریک میکند. زیرا باکتریهای بیشتر به معنای غذای بیشتر برای موجودات بزرگتر مانند اردک و ماهی است.
تایید وجود باکتری های کارآمد
محققان آزمایش جالبی را برای تایید یافته های خود در رابطه با رشد بهتر باکتری ها در آب های آلوده به پلاستیک انجام دادند. آنها کیسه های پلاستیکی را خریداری کردند و آنها را در آب خیس کردند تا زمانی که شروع به تخلیه ترکیبات کربن کردند. آنها آبی را که حاوی کمپلکس های کربن مشتق شده از پلاستیک بود را جمع آوری کردند.
سپس نمونههای آب (با مقداری باکتری) از هر یک از ۲۹ دریاچه را در بطریهای شیشهای جداگانه ریختند. در مرحله بعدی، محققان مقادیر کمی آب مقطر را به نیمی از بطریهای شیشهای اضافه کردند و قسمتهای مساوی از آب کیسههای پلاستیکی را در نمونههای باقیمانده آب دریاچه مخلوط کردند. در عرض ۷۲ ساعت، جمعیت باکتری ها در دومی دو برابر شد و ارتباط بین زباله های پلاستیکی و رشد باکتری ها را ثابت کرد.
اخیراً تیمی از محققان دانشگاه کوئینزلند نیز کرم های پلی استایرن خوار را کشف کرده اند. با ترویج رشد باکتریهای پلاستیکخوار در آبهای خود، میتوانیم پلاستیک را از محیطهای آبی خود حذف کنیم. اگرچه این خبر بسیار خوبی است، اما دانشمندان هشدار می دهند که چنین اکتشافاتی نباید بهانه ای برای تولید زباله های پلاستیکی بیشتر باشد.
این به این دلیل است که برای پیاده سازی راه حل مورد بحث زباله پلاستیکی در مقیاس جهانی به تحقیق، زمان و تلاش بیشتری نیاز است. در همین حال، فرض کنید ما همچنان به اضافه کردن زباله های پلاستیکی به بدنه آبی خود ادامه می دهیم. در آن صورت، این می تواند سطح اکسیژن را بیشتر کاهش دهد، به تنوع زیستی گونه ها (از جمله تنوع باکتری ها) آسیب برساند و مواد شیمیایی سمی بیشتری را وارد محیط زیست ما کند. چنین تغییراتی می تواند ما را به وضعیتی برساند که هیچ فضایی برای نجات وجود نداشته باشد.